دلش دریای خون، چشمش به در بود
امیدش دیدن روی پسر بود
پدر می گشت قلبش پاره پاره
پسر می کرد بر حالش نظاره
پدر چون شمع سوزان آب می شد
پسر هم مثل او بیتاب می شد
پسر از پرده ی دل ناله سر داد
پدر هم جان در آغوش پسر داد
اى غریب ترین غریب ها؛
قلب تو رأفتى به توان بى نهایت است؛
پس طفل هاى بى پناه حاجت ما را دریاب
و شفاعتمان را بپذیر.
کـمـک کـن مـثـل مشهد، شهر رؤیا
دلـم پـر ازدحـام از نـور بـاشــد
پـر از پـرواز کـفـتـرهـاى کوچک
سـرم سـبـز و دلـم پـر شور باشد
دختر بدر الدجی امشب سه جا دارد عزا
گاه می گوید پدر گاهی حسن گاهی رضا
شهادت امام رضا علیه السلام تسلیت باد
چرا ما آدما در مقابل هشدارهای قرآن بی تفاویم و خیلی راحت از کنارش میگذری و هیچ تحولی در زندگیمان ایجاد نمی شود؟
جواب
سؤال شما را با یک سؤال شروع می کنیم، اگر در این مدت، نام ائمه را چند
برابر نام خداوند ببریم ، چه اشکالی پیش می آید؟ آیا خداپرستی فقط با بردن
نام خداوند تحقق می یابد؟
در
مکتب ما، ذکر و نام ائمه بنا بر فرمایشات غیر مستقیم قرآن و مستقیم پیامبر
گرامی (ص) ، غیر از نام خداوند نیست، این تفکر باطل وهابیت است که همه چیز
را شرک می داند و با همه مذاهب اسلامی (شیعه یا سنی) در این باره مخالفت
می کند.
قرآن کریم همه اش ذکر و نام خداوند نیست،
همان طور که فرمان می دهد، "پروردگارت را یاد کن "[1] به پیامبر دستور می
دهد که "ابراهیم"[2]، "اسماعیل"[3] ، "موسی"[4]، " مریم"[5] ، "ادریس"[6] ،
"داود"[7] ، "ایوب "،[8] " اسحاق و یعقوب"[9] را نیز یاد کن. علت ذکر نام
این بزرگان و صالحان را خداوند صفات حسنه ونیکی های این بزگواران بر می
شمرد. بزرگ داشت این افراد، در راستای ذکر خداوند و چیزی جدا از ذکر خداوند
نیست.
روایات فراوانی داریم که ذکر اهل بیت را مطابق با همین اصل قرآنی، در راستای ذکر خداوند و عبادت بر شمرده است.
پیامبر گرامی اسلام می فرماید:
"ذکر علی (ع) عبادت است "[10] و در روایت دیگر فرمود: "ذکر علی و دیگر
فرزندانش از ائمه معصومین ( ع) عبادت است."[11] و بدیهی است که چنین دستوری
از آن جهت است که نام و ذکر اهل بیت (ع) موجب صفای دل و الگو گرفتن از
آنان در راه خداوند است.
[1] آل عمران،41؛ اعراف،205.
[2] مریم،71.
[3] ص،48.
[4] مریم،51.
[5] مریم،16.
[6] مریم،56.
[7] ص،17.
[8] ص،41.
[9] ص،45.
[10] محمد بن علی، شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج 2، ص 205.
[11] نوری، مستدرک الوسائل، ج5، ص 283.
منبع :islamquest.net
تاکید بر عمل در کنار حرف و سخن
امام رضا (ع) نسبت به عمل به ویژه در حوزه تکالیف دینی و واجبات تاکید داشتند و به قول معروف معتقد بودند که «ز عمل کار برآید» و این مسئله را به شیعیان نیز گوشزد می کردند.
نقل است یکی از شیعیان ثامن الحجج (ع) که تاجر دینداری بود و وضعیت مالی بسیار خوبی داشت در فارس زندگی می کرد. او همواره خود را شیعه وفادار به اهل بیت (ع) معرفی می کرد. البته گفتار و عمل او چندان یکسان نبود و از دادن خمس طفره می رفت. وی نامه ای به امام رضا (ع) نوشت و از ایشان خواست که خمسش را نپردازد.
امام (ع) نامه او را خواندند و پاسخ دادند: «بسم الله الرحمن الرحیم، بدان که خداوند وسعت دهنده و کریم است. درباره عمل و کار ضامن ثواب است... هیچ مالی حلال نیست مگر از راهی که خدا آن را حلال کرده است. پرداخت خمس کمک به ما اهل بیت (ع) است برای نشر دین و همچنین تامین نیاز نیازمندانِ خاندان ما و پیروان ما... پس خمس را از ما دریغ نورزید و تا می توانید خود را از دعای ما محروم نکنید؛ زیرا دادن خمس، کلید روزی شما و باعث پاک شدن گناهان شما است و چیزی است که برای روز بیچارگی خود آماده می کنید و مسلمان کسی است که به عهدش با خدا وفا کند، مسلمان آن نیست که با زبان بپذیرد و با دل مخالفت کند. والسلام»
ثروت اندوزی
درباره چرایی ثروت اندوزی عده ای و بی توجهی آنها از حال دیگران یکی از یاران از امام رضا (ع) نقل کرده که ایشان فرمودند: «ثروت انباشته نمی شود مگر به سبب پنج چیز: بخل شدید، آرزوی طولانی، حرص زیاد، قطع رحم و ترجیح دادن دنیا بر آخرت.»
آداب معاشرت در سیره حضرت رضا (ع)
به تصریح راویان در منابع تاریخی، رفتار امام رضا (ع) با هیچ یک از دانشمندان، سیاستمداران و حتی عابدان آن دوران قابل مقایسه نیست. رفتار ایشان تجسم واقعی اخلاق نبوی بوده و الگویی برجسته برای همگان به شمار می رفته اند.
برای مثال هرگز دیده نشد که ایشان در سخن گفتن با کسی، درشتی کنند و یا سخن کسی را قبل آنکه به اتمام برسد، قطع کنند.
همچنین، هیچ کس را برای نیازی که توان برآورده کردنش را داشتند پس نزده و هرگز در حضور کسی پای خود را دراز نمی کردند و در برابر همنشین خود، تکیه نمی دادند. هرگز دیده نشد که به یکی از بستگان یا غلامان دشنام داده و یا آب دهان بیندازند.
ایشان حتی در خنده نیز آدابی داشتند به گونه ای که هرگز قهقهه نزده و خنده شان لبخندی بیش نبود. هر گاه هنگام غذا خوردن تنها می شدند وابستگان و غلامان حتی دربانان و نگاهدارنده اسبان را نیز بر سر سفره می نشاندند.
ایشان فراوان احسان می کردند و پنهانی صدقه می دادند که بیشتر آن در شب های تاریک بود.
کیفیت رفتار با فقرا
برخی مسلمانان در رفتار با یکدیگر تبعیض روا می داشتند. بارها دیده شد که افرادی به مخاطبشان نگاه می کنند. اگر مخاطب ثروتمند بود، بسیار به او احترام می گذاشتند چنانچه ندار بود به او توجه نمی کردند. و تحمل این وضع برای فقرا بسیار دشوار بود.
امام رضا (ع) از این رفتار آگاه شدند و فرمودند: «کسی که به مسلمان فقیری سلام کند بر خلاف آنگونه که به ثروتمندان سلام می کند، در حالی خداوند را در قیامت ملاقات خواهد کرد که بر او خشم گرفته است.»
ایشان همچنین بر بخشش جوانمردانه تاکید داشتند و این مسئله در سیره عملی حضرت ثامن الحجج (ع) نیز تبلور داشت.
نقل است مردی از پیش امام (ع) می گذشت و در حالی که چشم به چشم امام رضا (ع) دوخته بود، گفت: آقا! می شود به اندازه جوانمردی خودتان به من بخشش کنید.
امام (ع) فرمودند: آن مقدار برایم مقدور نیست.
مرد زیرک بود، درخواستش را تغییر داد و گفت: «پس به اندازه جوانمردی من بخشش کنید.»
امام رضا (ع) فرمودند: «ایرادی ندارد.» آنگاه حضرت (ع) غلامشان را صدا زدند و فرمودند: «به این مرد دویست دینار بده!»
منابع:
عیون اخبارالرضا (ع)
مناقب آل ابیطالب
کافی
زندگی به سبک خورشید
