دین وزندگی

اگر : هدفی برای زندگی دلی برا دوست داشتن وخدایی برای پرستش داری خوشبختی با آرزوی خوشبختی برای همه ی همکاران و دانش آموزان عزیزم

دین وزندگی

اگر : هدفی برای زندگی دلی برا دوست داشتن وخدایی برای پرستش داری خوشبختی با آرزوی خوشبختی برای همه ی همکاران و دانش آموزان عزیزم

الهى ! بحق خودت حضورم ده و از جمال آفتاب آفرینت نورم ده.
الهى ! راز دل را نهفتن دشوار است و گفتن دشوارتر.
الهى ! یا من یعفو عن الکثیر و یعطى الکثیر بالقلیل از زحمت کثرتم وارهان و رحمت وحدتم ده.
الهى ! سالیانى مى‏پنداشتم که ما حافظ دین توایم استغفرک اللهم در این لیلة الرغائب هزار و سیصد و نود فهمیدم که دین تو حافظ ما است احمدک اللهم.
الهى ! چگونه خاموش باشم که دل در جوش و خروش است و چگونه سخن گویم که خرد مدهوش و بیهوش است.
الهى ! ما همه بیچاره ایم و تنها تو چاره اى و ما همه هیچکاره ‏ایم و تنها تو کاره اى.
الهى ! از پاى تا فرقم در نور تو غرقم یا نور السموات و الارض انعمت فزد.
الهى ! شان این کلمه کوچک که به این علو و عظمت است پس یا على یا عظیم شان متکلم اینهمه کلمات شگفت لا تتناهى چون خواهد بود.
الهى ! واى بر من اگر دانشم رهزنم شود و کتابم حجابم.
الهى ! چون تو حاضرى چه جویم و چون تو ناظرى چه گویم.
الهى ! چگونه گویم نشناختمت که شناختمت و چگونه گویم شناختمت که نشناختمت...
هی دل چگونه کالای است که شکسته آن را خریداری و فرموده ای پیش دل شکسته ام.
الهی عاقبت چه خواهد شد و با ابد چه بایدکرد
الهی همه از تو دوا خواهند حسن از تو درد خواهد.
الهی اگر تقسیم شود به من بیشتر از این که دادی نمی رسد فلک الحمد.
الهی ما را یارای دیدن خورشید نیست،دم از دیدن خورشید آفرین چون زنیم.
الهی همه گویند بده حسن گوید بگیر.
الهی از نماز و روزه ام توبه کردم به حق اهل نماز و روزه ات توبه این نا اهل را بپذیر.
الهی به فضلت سینه بی کینه ام دادی بجودت شرح صدرم عطا بفرما.
الهی اگر چه درویشم ولی داراتر از من کیست که تو دارائی منی.
الهی دندان دادی نان دادی، جان دادی جانان بده.

الهی در سر خمار تو دارم و در دل اسرار تو دارم و بر زبان اشعار تو
الهی اگر گویم ستایش و ثنای تو گویم و اگر جویم رضای تو جویم
الهی اگر طاعت بسی ندارم اندر دو جهان جز تو کسی ندارم .

الهی در سر خمار تو دارم و در دل اسرار تو دارم و بر زبان اشعار تو
الهی اگر گویم ستایش و ثنای تو گویم و اگر جویم رضای تو جویم
الهی اگر طاعت بسی ندارم اندر دو جهان جز تو کسی ندارم .
الهی ظاهری داریم بس شوریده و باطنی داریم بخواب غفلت آلوده و دیده ای پر آب گاهی در آتش می سوزیم و گاهی در آب دیده غرق .

طبقه بندی موضوعی

معاد

دوشنبه, ۲ آذر ۱۳۹۴، ۰۹:۲۴ ب.ظ

نام کتاب : معاد

نویسنده: شهید محراب آیةالله سید عبدالحسین دستغیب‏

مترجم:

فهرست کتاب

مقدمه‏ فصل اول: مرگ‏ آیا مرده حرف می‏زند؟ حکمت رؤیا کم ظرفیتی انسان‏ منزل اول: مرگ‏ کیفیت قبض روح‏ آسانی و سختی جان دادن‏ دوست داشتن مرگ‏ مذموم بودن علاقه‏مندی به دنیا عقلا و شرعا دوستی دنیا صفت کفار و سر هر گناه‏ کراهت از مرگ و گریه بر بستگان‏ بی‏صبری نتیجه غفلت از آخرت‏ حضور اهل بیت (علیه السلام) هنگام جان کندن مؤمن‏ گزارشهای پس از مرگ‏ سؤال نکیر و منکر فایده سؤال و جواب در قبر چیست؟ پرسش از کردار عمل، انیس انسان در قبر مهربانی خداوند نسبت به بندگان‏ فشار قبر امکان فشار قبر در همه جا فصل دوم: برزخ‏ عالم مثالی؛ بدن مثالی‏ شدت و تأثیر و تأثر در عالم برزخ‏ دوام لذت در عالم دیگر حکایتی از سید هاشم بحرانی‏ هر ممکنی امکان وقوع دارد مراتب خبر برهان عقلی بر وجود معاد وحشت فاطمه بنت اسد از قیامت‏ تأثیر روح در بدن جسمانی‏ تازه بودن جسد حر قدرت آتش حقیقی‏ در امان بودن از عذابهای برزخی‏ برزخ کجاست؟ انس ارواح بایکدیگر بهره‏مند شدن از حمایت علی (علیه السلام) مقدار علاقه روح به قبر شبهه دیگر و پاسخ آن‏ ثواب و عقاب برزخ در قرآن‏ ثواب و عقاب برزخی دراخبار حوض کوثر در برزخ‏ برهوت؛ مظهر جهنم برزخی‏ فصل سوم: قیامت‏ قیامت به حکم عقل‏ بر پا کردن روز جزا لازمه عدل خداوندی‏ راستگویان و خبر دادن از قیامت‏ وقوع، بهترین دلیل امکان‏ عزیر و صد سال مرگ‏ قدرت خداوند بر انجام هر کاری‏ خداوند، خالق اضداد زنده شدن استخوانهای پوسیده‏ مهمتر بودن آفرینش افلاک از آفرینش انسان‏ عقلانی بودن دفع ضرر محتمل‏ عظمت و بزرگی قیامت‏ شکلهای گوناگون در محشر گیر کردن دلها در گلوها در امان ماندگان از فزع قیامت‏ ولایت علی (علیه السلام) امنیت حقیقی‏ تأمین آینده‏ دمیدن اسرافیل در صور نفخه احیا و رخدادهای پس از آن‏ تقوا لباس قیامت‏ شناخته شدن گناهکاران‏ یک روز قیامت معادل پنجاه هزار سال‏ تطایر کتب؛ نامه اعمال‏ دعوت از مردم برای خواندن کارنامه اعمال‏ بشارتی بزرگ برای شیعیان اهل بیت (علیه السلام) اقامه میزان در قیامت‏ علی (علیه السلام)؛ میزان حق‏ از راستی چه بد دیده‏ایم؟ رسیدگی به حساب مردم‏ احباط و تکفیر پرسشهای قیامت‏ پرستش از عبادات‏ پرسش از مظالم و حق الناس‏ اخذ حقوق‏ معامله خداوند با مردم به فضل و کرم خویش‏ حوض کوثر ظهور عظمت محمد و آل محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) علی (علیه السلام) قسمت کننده بهشت و دوزخ‏ لزوم اعتقاد به صراط عقبه اول: صله رحم، امانت و ولایت‏ عقبه دوم: نماز عقبه سوم: خمس و زکات‏ عقبه چهارم: روزه‏ عقبه پنجم: حج‏ عقبه ششم: طهارت‏ عقبه هفتم: مظالم‏ شفاعت‏ شفاعت عمومی‏ امید ما به شفاعت‏ اعراف چیست؟ بهشت، پاداش کردارهای نیک‏ خوردنیها و آشامیدنیهای بهشت‏ پوشیدنیهای بهشت‏ کاخهای بهشتی‏ کرسیها، فرشها و ظرفهای بهشتی‏ حوریان بهشتی‏ گلها و عطرهای بهشتی‏ نغمه‏ها و آوازهای بهشتی‏ نعمتها و لذتهای معنوی و روحانی‏ موعظه‏ دوزخ چیست؟ خوردنیهاو آشامیدنیهای جهنم‏ لباس اهل جهنم‏ شناخت گنهکاران‏ موکلین جهنم‏ جهنم و درهای آن‏ عذابهای روحانی‏ ضعف جسمی انسان‏ آیا عذاب شدید با عدل می‏سازد؟ رحمان را با عذاب چکار؟ عمر کوتاه و عذاب همیشگی‏

یک روز قیامت معادل پنجاه هزار سال‏

...کان مقداره و خمسین ألف سنة(160)
در جلد سوم بحارالأنوار، چندین روایت از معصوم رسیده که می‏فرماید: قیامت پنجاه موقف دارد که هر کدام، هزار سال می‏باشد(161)؛ یعنی برای هر یک هزار سال، بایستی توقف کرد، پنجاه هزار سال از آنچه که می‏شماریم مما تعدون از سال شمسی یا قمری. اگر سؤال شود که عالم قیامت روز و شبی که ندارد، آفتاب و مهتاب که نیست، پس چرا تعبیر از قیامت، به روز شده؟ گوییم: چون روز، عبارت است از قطعه‏ای از زمان که به وسیله آفتاب عالم روشن شده به طوری که چشم انسان هرچه را در شب نمی‏دید، در کمال وضوح و ظهور می‏بیند. همچنین در قیامت آنچه در دنیا پنهان بود از باطن اشخاص و درستی و نادرستی عقاید و خوبی و بدی اعمال و آثار آنها تماماً در قیامت آشکار می‏شود: یوم تبلی السرآئر (162) قیامت روزی است که تمام سریره و نهانیهای بشر فاش می‏گردد.
و نیز می‏فرماید: ...وبدا لهم من الله مالم یکونوا یحتسبون(163).
ظاهر می‏شود برای ایشان آنچه را گمان نمی‏کردند.
آری، دنیا شب است. ظلمت است. کسی از دیگری خبر ندارد، بلکه از باطن خود هم بی‏خبر است و روی کارها سرپوش است؛ اما قیامت روز است. واقعا هم روز است. روزی که شب ندارد روزی که پنجاه هزار سال است. آفتاب حقیقت قیامت که بتابد می‏فهمیم که چه هستیم و دیگران چه‏اند. خلاصه، مواقفی دارد؛ موقف حیرت را گفتیم. موقف دیگر سکوت از ترس است که در آیه شریفه می‏فرماید: جز همهمه، صدای دیگری شنیده نمی‏شود(164).
می‏خواهند صدا بدهند لیکن دلها از ترس در گلوها گیر کرده(165).
صدایی از کسی برنمی خیزد.
موقف دیگر، هنگام صحبت است. از یکدیگر سؤال می‏کنند(166) از گناهان و ثواب همدیگر می‏پرسند.
در موقف دیگر از یکدیگر می‏گریزند؛ پدر از فرزند، زن از شوهر، برادر از برادر و غیره که در قرآن از مردم در آن روز، به پروانه‏های پراکنده تعبیر می‏فرماید(167) در سوره طور می‏فرماید: کافران، ترس از چشمانشان می‏بارد، از قبرها بیرون آمده مانند ملخ در صحرای محشر متفرق می‏شوند(168).
دیده‏اید وقتی که ملخ می‏آید چطور هر یک از جهتی می‏رود، بعضی پایین و برخی بالا، گروهی به چپ و عده‏ای به راست بدون نظم پراکنده می‏شوند، زن و مرد هم در قیامت این طور از یکدیگر فرار می‏کنند که پراکنده می‏شوند؛ البته فرارشان سودی ندارد؛ چنانچه در تفسیر سوره الرحمن است که در آن روز امر می‏شود که ملائکه آسمان دوم دور ملائکه آسمان اول را بگیرند، همین طور تا هفت صف از ملائکه آسمانهای هفتگانه. این قشون الهی است که اطراف صحرای محشر را گرفته(169). ای جن و انس! اگر می‏توانید فرار کنید لیکن فرار محال است. در آن روز انسان می‏گوید: کجا فرار کنم؟ کجا بروم؟ اما هیچ جای فراری نیست مگر به سوی پروردگار برای کسی که با خدا سر و کاری داشته و گرنه برای دیگران مفری نیست(170).
موقف دیگر سؤال است. هرکس از آشنایان خودش استدعا می‏کند که حسنه‏ای از خود به او بدهند لیکن هیچ‏کس نمی‏دهد؛ چون خودش هم محتاج است. پدر از فرزندش می‏خواهد که در دنیا چقدر من زحمت تو را کشیدم. چه رنجها که در تربیت تو بردم، حالا حسنه‏ای به من بده. فرزند گوید: من از تو محتاجترم. و همچنین برادر به برادر و غیره هیچ‏کس به فریاد دیگری نمی‏رسد؛ یعنی خودش هم گرفتار و محتاج است.

تطایر کتب؛ نامه اعمال‏

فأما من أوتی کتبه بیمیه‏ی فیقول هآؤم اقرءو اکتبیه انی ظننت أنی ملق حسابیه فهو فی عیشة راضیة فی جنة عالیة قطوفها دانیة کلوا واشربوا هنیئا بمآ أسلفتم فی الأیام الخالیة(171).
از جمله اموری که ما بدان معتقدیم، ثبت اعمال می‏باشد که در چند جای قرآن صریحاً می‏فرماید که کرام الکاتبین اعمال را می‏نویسند(172). و در جای دیگر از این دو ملک به رقیب و عتید تعبیر می‏فرماید که حتی کوچکترین حرفی را یادداشت می‏نمایند(173)؛ البته به چه کیفیت است، با قلم و کاغذ است، یا جور دیگر، ما چه دانیم. چشم نبوت است که این امور را می‏بیند. اجمالاً از هرچه که فرض کنید صرف نظر نمی‏شود حتی قصد خیر را هم می‏نویسند.
راوی از امام (علیه السلام) می‏پرسد: از نیت خیر چگونه اطلاع پیدا می‏کنند که یادداشت نمایند؟ حضرت فرمود: شخص، نیت خیر که می‏کند بوی عطرش بلند می‏شود و آنها می‏فهمند. گاهی هم نیت شر که می‏کند، بوی گندش ایشان را می‏آزارد. اگر کسی نیت خیر کرد، حسنه‏ای برایش نوشته می‏شود، اگر به جای آورد، ده حسنه، اما گناه، یکی بیشتر نوشته نمی‏شود، آن هم اگر به جای آورد(174).
لطف دیگر آن که هرگاه کسی گناهی کرد عتید که می‏خواهد بنویسد، رقیب می‏گوید: مهلتش ده شاید پشیمان شد و توبه کرد، تا پنج یا هفت ساعت به او مهلت می‏دهند، اگر توبه نکرد، می‏گویند چقدر بنده بی‏حیایی است و گناهش ثبت می‏شود.
ظاهر روایات این است که هرکس دارای دو کتاب است؛ یک دفتر حسنات و یکی هم گناهان. هرکس هرچه انجام دهد حتی در روایت است فوتی که به آتش می‏کنند ثبت است. در قرآن مجید در سوره قمر هم می‏فرماید: و کل شی‏ء فعلوه فی الزبر و کل صغیر و کبیر مستطر(175).
صدوق در کتاب عقایدش نقل کرده که: روزی امیرالؤمنین (علیه السلام) در حال عبور، چشمش به عده‏ای از جوانان افتاد که لغو می‏گویند و می‏خندند. حضرت فرمود: آیا نامه عملتان را به این چیزها سیاه می‏کنید؟ گفتند: یا امیر المؤمنین! آیا آنها را هم می‏نویسند؟ فرمود: «آری، حتی دمیدن نفس را هم می‏نویسند(176).
بلی، اگر خاری را از سر راهی برداری، فردا چشمت روشن خواهد شد به این که مانع اذیت شدن مردم گردیدی.
در کوچه، پوست خربزه یا سنگی را از سر راه برداشتی که مبادا کسی بلغزد، ناراحت شود، عمل به این کوچکی هم ضایع نخواهد شد.
این نامه عمل برای چیست که: کلآ ان کتاب الأبرار لفی علیین(177) - کلا ان کتب الفجار لفی سجین(178) دفتر حساب نیکوکاران را به دست ملائکه کروبین دادن و به بالا بردن و دفتر بدکاران را به سجین و سفل بردن برای چه؟!
جواب آن است که خدای تعالی دوست دارد که بندگانش گرد گناه نگردند؛ چون وقتی انسان بداند مفتش با اوست، احتیاط می‏کند. ای گناهکار! خدای تعالی دو مفتش علاوه بر اجزاء و اعضای خودت معین کرده، برای این‏که انسانی حیا کند. از آن طرف برای حسنات هم اهمیت و ترتیب اثر دادن به کار خیر مؤمنین است تا ارزشش بیشتر آشکار شود.

دعوت از مردم برای خواندن کارنامه اعمال‏

اگر بچه‏ای در مدرسه نمره اول شده باشد، چقدر خوشحال است، داد و فریاد می‏کند که همه بدانید و بیایید کارنامه‏ام رانگاه کنید و ببینید قبول شده‏ام، نمره اول شده‏ام.
فردای قیامت هم که نامه عمل مؤمن را به دست راستش می‏دهند با یک سروری فریاد می‏زند: ای دوستان! ای آشنایان من! بیایید ببینید و نامه عمل مرا بخوانید: ...هآؤم اقرءوا کتبیه(179) نمازها و روزه‏ها و انفاقهای قبول شده مرا نگاه کنید: انی ظننت أنی ملق حسابیه(180) من خودم در دنیا به فکر امروز و حساب امروز بودم: فهو فی عیشة راضیة پس چنین شخصی در خوشبختی و در زندگی آسوده جاودانی و بهشت بزرگ خواهد بود؛ ولی وای از آن بچه بدبختی که مردود شده باشد! در کوچه و خیابان آهسته‏آهسته با سر به زیر افکنده و حال نزاری، رو به خانه می‏آورد. آرزوی مرگ می‏کند. گاهی هم دق می‏کند. این مثل را هزاران مرتبه بالا ببرید حال گنهکارانی است که نامه عملشان را به دست چپشان داده‏اند:
و أما من أوتی کتبه بشماله‏ی فیقول یلیتنی لم أوت کتبیه و لم أدر ما حسابیه یلیتها کانت القاضیة ما أغنی عنی مالیه هلک عنی سلطنیه(181).
پس می‏گوید: ای کاش! نامه عملم را به دستم نداده بودند. ای کاش! نفهمیده بودم که حسابم به کجا کشیده است. و این برای آن گوید که می‏بیند در آن نامه رسواییهاست. و ای کاش! که این حالت مرا مرگی بود قطع کننده کار من. و ای کاش! آن مرگ که ما را در دنیا بود، مرگی بود حکم کننده به آن که بعد از وی حیاتی نخواهد بود. و ای کاش! بمردمی تا برستمی. آنگاه از روی حسرت گوید: مال من به فریاد من نرسید و به کار من نخورد. ملک و قوه از دستم رفت. عده‏ای هم هستند که نامه عملشان را از عقب و پشت سر به آنها می‏دهند:
و أما من أوتی کتبه ورآء ظهره‏ی فسوف یدعوا ثبوراً و یصلی سعیرا(182).
دو احتمال در آن است: یکی این که دو دستش را از عقب می‏بندند و نامه عمل را به دستش می‏دهند و سرش را بر می‏گردانند.
احتمال دوم این است که دست چپش را در سینه‏اش فرو می‏کند که از پشتش بیرون می‏آید و رویش را بر می‏گردانند و به او می‏گویند نامه‏ات را بخوان: اقرأ کتبک کفی بنفسک الیوم علیک حسیبا(183).
وای از غیبتها! تهمتها! دروغها! فحشها! آبروریزیهایی که باید خودش بخواند. همچنین گناهان با سایر اعضا و جوارح را. صدای ناله‏اش بلند می‏شود که وای! از این کتابی که نمانده کوچک و بزرگی مگر این که آن را ثبت و ضبط کرده است(184)، آنچه را که انجام داده در جلوش حاضر و آماده می‏بیند(185).
بعضی هستند که نامه عملشان را که نگاه می‏کنند، مفصلهایشان از هم جدا می‏شود. چرک و خون از چشمهایشان جاری می‏شود؛ چنانچه در روایت نبوی (صلی الله علیه و آله و سلم) است که ندا می‏رسد:
مگر آنچه نکرده‏ای در نامه عملت می‏بینی؟.
عرض می‏کنند: نه پروردگارا! همه‏اش درست است سر رابه زیر می‏اندازد.
در قیامت در آن واحد تمام افعال و پندار عمرش را در دنیا به یاد می‏آورند. همه را می‏بیند. عالم عجیبی است. حساب هرکس نزد خودش روشن است. برخی معطلی ایشان به اندازه چشم بر هم زدن است. ایشان صلحا هستند. بعضی هم هزار سال معطل پس دادن حساب هستند، نه این که حساب کردنش طول دارد نه، بلکه می‏خواهند در حیرت بماند و شکنجه ببیند و گرنه خداوند اسرع الحاسبین است. بعضی به مقدار دوشیدن گوسفند و پاره‏ای هم فاصله بین ظهر و عصر تا برسد به چهل سال و هزار سال تا پنجاه هزار سال که در هر موقفی از پنجاه موقف قیامت، هزار سال می‏ماند.

  • طاهره نظیفی

نظرات  (۰)

هیچ نظری هنوز ثبت نشده است

ارسال نظر

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
تجدید کد امنیتی