الهی نامه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‏ الهى بحق خودت حضورم ده و از جمال آفتاب آفرینت نورم ده.

الهى‏ راز دل را نهفتن دشوار است و گفتن دشوارتر.

الهى‏ یا من یعفو عن الکثیر و یعطى الکثیر بالقلیل از زحمت کثرتم وا رهان و رحمت وحدتم ده.

الهى‏ سالیانى مى‏پنداشتم که ما حافظ دین توایم استغفرک اللهم در این لیلة الرغائب هزار و سیصد و نود فهمیدم که دین تو حافظ ما است احمدک اللهم.

الهى‏ چگونه خاموش باشم که دل در جوش و خروش است و چگونه سخن گویم که خرد مدهوش و بیهوش است.

الهى‏ ما همه بیچاره‏ایم و تنها تو چاره‏اى و ما همه هیچکاره‏ایم و تنها تو کاره‏اى.

الهى‏ از پاى تا فرقم در نور تو غرقم یا نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ‏ انعمت فزد.

الهى‏ شأن این کلمه کوچک که به این علو و عظمت است پس یا على یا عظیم شأن متکلم اینهمه کلمات شگفت لا تتناهى چون خواهد بود.

الهى‏ واى بر من اگر دانشم رهزنم شود و کتابم حجابم.

الهى‏ چون تو حاضرى چه جویم و چون تو ناظرى چه گویم.

الهى‏ چگونه گویم نشناختمت که شناختمت و چگونه گویم شناختمت که نشناختمت‏

الهى‏ چون عوامل طاحونه چشم بسته و تن خسته‏ام راه بسیار میروم و مسافتى نمى‏پیمایم واى من‏  اگر دستم نگیرى و رهاییم ندهى.

الهى‏ خودت آگاهى که دریاى دلم را جزر و مدّ است یا باسط بسطم ده و یا قابض قبضم کن.

الهى‏ دست باادب دراز است و پاى بى‏ادب، یا باسط الیدین بالرحمة خذبیدى‏

الهى‏ بسیار کسانى دعوى بندگى کرده‏اند و دم از ترک دنیا زده‏اند، تا دنیا بدیشان روى آورد جز وى همه را پشت پا زده‏اند این بنده در معرض امتحان در نیامده شرمسار است بحق خودت ثبت قلبى على دینک.

الهى‏ ناتوانم و در راهم و گردنه‏هاى سخت در پیش است و رهزنهاى بسیار در کمین و بار گران بر دوش یا هادى‏ اهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقِیمَ صِراطَ الَّذِینَ أَنْعَمْتَ عَلَیْهِمْ غَیْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَیْهِمْ وَ لَا الضَّالِّینَ.

الهى‏ از روى آفتاب و ماه و ستارگان شرمنده‏ام از انس و جان شرمنده‏ام حتى از روى شیطان شرمنده‏ام که همه در کار خود استوارند و این سست‏عهد ناپایدار.

الهى‏ رجب بگذشت و ما از خود نگذشتیم و تو از ما بگذر.

الهى‏ عاقبت چه خواهد شد و با ابد چه باید کرد.

الهى‏ عارفان گویند عرّفنى نفسک، این جاهل گوید عرّفنى نفسى.

الهى‏ اهل ادب گویند به صدرم تصرفى بفرما این بى‏ادب گوید بر بطنم دست تصرفى نه.

الهى‏ در راهم، اگر درباره‏ام گویى لم نجد له عزما چه کنم.

الهى‏ آزمودم تا شکم دائر است دل بائر است یا من یحیى الارض المیتة دل دائرم ده.

الهى‏ همه گویند خدا کو حسن گوید جز خدا کو.

الهى‏ همه از تو دوا خواهند و حسن از تو درد

الهى‏ آن خواهم که هیچ نخواهم.

الهى‏ اگر تقسیم شود به من بیش از این که دادى‏ نمیرسد فلک الحمد

الهى‏ ما را یاراى دیدن خورشید نیست، دم از دیدار خورشید آفرین چون زنیم.

الهى‏ همه گویند بده حسن گوید بگیر.

الهى‏ همه سر آسوده خواهند و حسن دل‏آسوده.

الهى‏ همه آرامش خواهند و حسن بى‏تابى، همه سامان خواهند و حسن بى‏سامانى.

الهى‏ چون در تو مى‏نگرم از آنچه خوانده‏ام شرم دارم.

الهى‏ از من برهان توحید خواهند و من دلیل تکثیر.

الهى‏ از من پرسند توحید یعنى چه حسن گوید تکثیر یعنى چه.

الهى‏ از نماز و روزه‏ام توبه کردم بحق اهل نماز و روزه‏ات توبه این نااهل را بپذیر.

الهى‏ بفضلت سینه بى‏کینه‏ام دادى بجودت شرح صدرم عطا بفرما.

الهى‏ عقل گوید الحذر الحذر، عشق گوید العجل العجل آن گوید دور باش و این گوید زود باش.

الهى‏ ضعیف ظلوم و جهول کجا و واحد قهار کجا.

الهى‏ آنکه از خوردن و خوابیدن شرم دارد از دیگر امور چه گوید.

الهى‏ اگرچه درویشم ولى داراتر از من کیست که تو دارایى منى.

الهى‏ در ذات خودم متحیرم تا چه رسد در ذات تو.

الهى‏ نعمت سکوتم را ببرکت‏ وَ اللَّهُ یُضاعِفُ لِمَنْ یَشاءُ اضعاف مضاعفه گردان.

الهى‏ بلطفت دنیا را از من گرفته‏اى بکرمت آخرت را هم از من بگیر.

الهى‏ روزم را چو شبم روحانى گردان و شبم را چون روز نورانى.

الهى‏ حسنم کردى احسنم گردان.

الهى‏ دندان دادى نان دادى، جان دادى جانان بده.

الهى‏ همه از گناه توبه مى‏کنند و حسن را از خودش توبه ده.

الهى‏ گویند که بعد سوز و گداز آورد حسن را بقرب سوز و گداز ده.

الهى‏ خودت گفته‏اى و لا تیأ سوامن روح الله ناامید چون باشم.

الهى‏ انگشترى سلیمانیم دادى انگشت سلیمانیم ده.

الهى‏ سرمایه کسبم دادى توفیق کسبم ده.

الهى‏ اگر ستار العیوب نبودى ما از رسوایى چه مى‏کردیم.

الهى‏ من الله الله گویم اگرچه لا اله الا الله گویم.

الهى‏ مست تو را حدّ نیست ولى دیوانه‏ات سنگ بسیار خورد، حسن مست و دیوانه تست.

الهى‏ ذوق مناجات کجا و شوق کرامات کجا.

الهى‏ علمم موجب ازدیاد جهلم شد یا علم محض و نور مطلق بر جهلم بیفزا.

الهى‏ اثر و صنع توام چگونه بخود نبالم.

الهى‏ دو وجود ندارد و یکى را قرب و بعد نبود.

الهى‏ هر چه بیشتر دانستم نادانتر شدم بر نادانیم بیفزا.

الهى‏ تا کعبه وصلت فرسنگها است و در راه خرسنگها و این لنگ بمراتب کمتر از خرچنگ است؛ خرچنگ را گفتند بکجا میروى گفت به چین و ماچین گفتند با این راه و روش تو.

الهى‏ دل‏داده معنى را از لفظ چه خبر و شیفته مسمّى را از اسم چه اثر.

الهى‏ کلمات و کلامت که اینقدر شیرین و دلنشین‏اند خودت چونى.

الهى‏ اگر از من پرسند کیستى چه گویم.

الهى‏ هر چه بیشتر فکر مى‏کنم دورتر میشوم.

الهى‏ گروهى کوکو گویند و حسن هوهو.

الهى‏ از گفتن یا شرم دارم.

الهى‏ داغ دل را نه زبان تواند تقریر کند و نه قلم یارد بتحریر رساند الحمد لله که دلدار به ناگفته و نانوشته آگاه است.

الهى‏ محبت والد به ولد بیش از محبت ولد به والد است که آن اثر است نه این با اینکه إعداد است و علیت و معلولیت نیست پس محبت تو بما که علت مطلق مایى تا چه اندازه است، یحبّهم کجا و یحبّونهم کجا؟!

الهى‏ از کودکان چیزها آموختم لا جرم کودکى پیش گرفتم.

الهى‏ چون است که چشیده‏ها خاموشند و نچشیده‏ها در خروشند.

الهى‏ از شیاطین جنّ بریدن دشوار نیست با شیاطین انس چه باید کرد.

الهى‏ خوشدلم که از درد مینالم که هر دردى را درمانى نهاده‏اى.

الهى‏ در خلقت شیطان که آنهمه فوائد و مصالح است در خلقت ملک چه‏ها باشد.

الهى‏ دیده را بتماشاى جمال خیره کرده‏اى، دل را بدیدار ذو الجمال خیره گردان.

الهى‏ خنک آنکس که وقف تو شد.

الهى‏ شکرت که دولت صبرم دادى تا بملکت فقرم رساندى.

الهى‏ شکرت که از تقلید رستم و به تحقیق پیوستم.

الهى‏ تو پاک آفریده‏اى ما آلوده کرده‏ایم.

الهى‏ پیشانى بر خاک نهادن آسان است دل از خاک برداشتن دشوار است.

الهى‏ ظاهر ما اگر عنوان باطن ما نباشد در یوم تبلى السرائر چه کنیم.

الهى‏ شکرت که کور بینا و کر شنوا و گنگ گویایم.

الهى‏ درویشان بى‏سروپایت در کنج خلوت بى‏رنج پا، سیر آفاق عوالم کنند که دولتمندانرا گامى میسّر نیست.

الهى‏ اگر گلم و یا خارم از آن بوستان یارم.

الهى‏ انسان ضعیف کجا و حمل قول ثقیل کجا.

الهى‏ چگونه دعوى بندگى کنم که پرندگان از من میرمند و ددان رامم نیستند.

الهى‏ گرگ و پلنگ را رام توان کرد با نفس سرکش چه باید کرد.

الهى‏ چگونه ما را مراقبت نباشد که تو رقیبى و چگونه ما را محاسبت نبود که تو حسیبى.

الهى‏ حلقه گوش من آن درّ ثمین انا بدّک اللازم یا موسى.

الهى‏ علف هرزه را وجین توان کرد ولى از تخم جرجیر، خس نروید.

الهى‏ حق محمّد و آل محمّد بر ما عظیم است اللّهم صل على محمّد و آل محمد.

الهى‏ نهر بحر نگردد ولى تواند با وى پیوندد و جدولى از او گردد.

الهى‏ چون در تو مینگرم رعشه بر من مستولى میشود پشه با باد صرصر چه کند.

الهى‏ دیده از دیدار جمال لذت میبرد و دل از لقاى ذو الجمال.

الهى‏ انسانرا قسطاس مستقیم آفریده‏اى افسوس که ما در میزان طغیان کرده‏ایم.

الهى‏ شکرت که نعمت صفت ایثارم بخشیدى.

الهى‏ نعمت ارشادم عطا فرموده‏اى توفیق شکر آن را هم مرحمت بفرما.

الهى‏ عروج بملکوت بدون خروج از ناسوت چگونه میسّر گردد یا من بیده ملکوت کل شى‏ء خذ بیدى.

الهى‏ بسوى تو آمدم بحق خودت مرا بمن برمگردان.

الهى‏ اگر بخواهم شرمسارم و اگر نخواهم گرفتار.

الهى‏ ظاهر که اینقدر زیبا است باطن چگونه است.

الهى‏ آخر خودت را در حق ما اول بفرما که آخرین شفاعت را ارحم الراحمین فرماید.

الهى‏ دل بى‏حضور چشم بى‏نور است نه این صورت ببیند و نه آن معنى.

الهى‏ فرزانه‏تر از دیوانه تو کیست.

الهى‏ دولت فقرم را مزید گردان.

الهى‏ شکرت که فهمیدم که نفهمیدم.

الهى‏ گریه زبان کودک بى‏زبان است آنچه خواهد از گریه تحصیل مى‏کند از کودکى راه کسب را بما یاد داده‏اى قابل کاهل را از کامل مکمّل چه حاصل.

الهى‏ شک شوریده جهانى را میشوراند این شوخ دیده را شوریده‏تر کن.

نبودم و خلعت وجودم بخشیده‏اى، خفته بودم و نعمت بیداریم عطا کرده‏اى، تشنه بودم و آب حیوتم چشانده‏اى، متفرق بودم و کسوت جمعم پوشانده‏اى، توفیق دوام در صلوتم هم‏

مرحمت بفرما که الذین هم على صلوتهم دائمون کامروا هستند.

الهى‏ مصلّى کجا و مناجى کجا تالى فرقان کجا و اهل قرآن کجا خنک آنکه مصلّى مناجى و تالى فرقان و اهل قرآنست.

الهى‏ عارف را با عرفان چه کار عاشق معشوق بیند نه این و آن.

الهى‏ توانگرانرا به دیدن خانه خوانده‏اى و درویشانرا بدیدار خداوند خانه آنان سنگ و گل دارند و اینان جان و دل آنان سرگرم در صورتند و اینان محو در معنى خوشا آن توانگرى که درویش است.

الهى‏ قیس عامرى را لیلى مجنون کرد و حسن آملى را لیلى آفرین این آفریننده دید و آن آفریننده را در آفریده بر دیوانگان آفرین.

الهى‏ اگر عنایت تو دست ما را نگیرد از چهل‏ها چلّه ما هم کارى بر نیاید.

الهى‏ خوشا آنانکه همواره بر بساط قرب توآرمیده‏اند.

الهى‏ شکرت که این تهیدست پابست تو شد.

الهى‏ خوشا آنانکه در جوانى شکسته شدند که پیرى خود شکستگى است.

الهى‏ عقل و عشق سنگ و شیشه‏اند عاشقان از عاقلان نالند نه از جاهلان.

الهى‏ اگر کودکان سرگرم بازیند مگر کلانسالان در چه کارند.

الهى‏ شکرت که پیر ناشده استغفار کردم که استغفار پیر استهزاء را ماند.

الهى‏ آنکه ترا دوست دارد چگونه با خلقت مهربان نیست.

الهى‏ کى شریک دارد تا تو را شریک باشد.

الهى‏ من واحد بى‏شریکم چگونه ترا شریک باشد.

الهى‏ خوشا آندم که در تو گمم.

الهى‏ از من و تو گفتن شرم دارم انت انت.

الهى‏ نه خاموش میتوان بود و نه گویا در خاموشى چه کنیم در گفتن چه گوییم.

الهى‏ دل بسوى کعبه داشتن چه سودى دهد آنکه را دل بسوى خداوند کعبه ندارد

الهى‏ عبادت ما قرب نیاورده بعد آورده است که‏ فَوَیْلٌ لِلْمُصَلِّینَ الَّذِینَ هُمْ عَنْ صَلاتِهِمْ ساهُونَ.

الهى‏ کامم را به حلاوت تلاوت کلامت شیرین بدار.

الهى‏ فتح قلب به ضم عین است، نصب عینم مرفوع غضوا ابصارکم ترون العجائب.

الهى‏ قول و فعل قائل و فاعلند در لباس دیگر که‏ کُلٌّ یَعْمَلُ عَلى‏ شاکِلَتِهِ‏ در کتاب تدوین و تکوین جز مصنف آن کیست.

الهى‏ از خواندن نماز شرم دارم و از نخواندن آن شرم بیشتر.

الهى‏ این آفریده که بدین پایه مهربان است‏

آفریننده وى در چه پایه است.

الهى‏ خفتگانرا نعمت بیدارى ده و بیدارانرا توفیق شب‏زنده‏دارى و گریه و زارى.

الهى‏ جز این نمیشد با که درآویزیم.

الهى‏ تو خود گواهى که اینسخنان از بى‏تابى است بر ما متاب.

الهى‏ چه رسوایى از این بیشتر که گدا از گدایان گدایى کند.

الهى‏ جنّ گفتند سَمِعْنا قُرْآناً عَجَباً یَهْدِی إِلَى الرُّشْدِ فَآمَنَّا بِهِ‏ واى بر انسى که از جنّ کمتر است.

الهى‏ واى بر من اگر دلى از من برنجد.

الهى‏ ایکاش الفاظى جز اسماء علیا و صفات حسنایت نبود که از الوان الفاظ چه رنگها گرفته‏ایم.

الهى‏ من کیستم و اطوار خلقتم چیست.

الهى‏ همه از مردن میترسند و حسن از زیستن که‏

این کاشتن است و آن درویدن‏ کُلَّما رُزِقُوا مِنْها مِنْ ثَمَرَةٍ رِزْقاً قالُوا هذَا الَّذِی رُزِقْنا مِنْ قَبْلُ وَ أُتُوا بِهِ مُتَشابِهاً، و الدنیا مزرعة الآخرة، جَزاءً وِفاقاً.

الهى‏ توفیق امتثال آن رؤیاى شیرین یا حسن خذ الکتاب بقوة مرحمت بفرما.

الهى‏ غذا بکردار و گفتار رنگ و بو مى‏دهد واى بر آنکه دهنش مزبله است.

الهى‏ عبادت بى‏معرفت خروارى بخردلى‏ فَلا نُقِیمُ لَهُمْ یَوْمَ الْقِیامَةِ وَزْناً خرّم آنکه‏ ثَقُلَتْ مَوازِینُهُ.

الهى‏ میوه در طول هسّه خود است و جزا در طول عمل بلکه نفس عمل‏ یَوْمَ تَجِدُ کُلُّ نَفْسٍ ما عَمِلَتْ مِنْ خَیْرٍ مُحْضَراً وَ ما عَمِلَتْ مِنْ سُوءٍ خوشا آنکه روضة من ریاض الجنة است.

الهى‏ در بسته نیست ما دست و پا بسته‏ایم.

الهى‏ در جواب خطاب‏ یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لبیک بگویم مایه شرمندگى است، نگویم دور از وظیفه بندگى.

الهى‏ امروز هم چون‏ الْیَوْمَ نَخْتِمُ عَلى‏ أَفْواهِهِمْ‏ که‏ لا یُسْئَلُ عَمَّا یَفْعَلُ وَ هُمْ یُسْئَلُونَ.

الهى‏ دل‏خوشم که آلهى گویم.

الهى‏ دل به جمال مطلق داده‏ایم هرچه باداباد.

الهى‏ کیست که موفق بزیارت جمال دل‏آرایت شد و شیدایت نشد.

الهى‏ کى الله گفت و لبیک نشنید.

الهى‏ حرفهایم اگر مشوّش است از دیوانه پراکنده خوش است.

الهى‏ گل دماغ را معطر کند و گندنا دهن را ابخر با اینکه کاشته دیگرانند و خارج از ذات ما پس آنچه در خود کاشته‏ایم با ما چه خواهد کرد.

الهى‏ عمرى کوکو مى‏گفتم و حالا هوهو مى‏گویم.

الهى‏ پیش از تشنگى آب از چشمه‏سار مى‏جوشد و تشنه تشنه است و پیش از گرسنگى گندم از کشتزار میروید و گرسنه گرسنه است عشق‏

است که در همه ساریست بلکه یکسره جز عشق نیست.

الهى‏ خوابهاى ما را تبدیل به بیدارى بفرما.

الهى‏ آنکه سحر ندارد از خود خبر ندارد.

الهى‏ ذلت و لذت قریب هم بلکه قرین همند که‏ فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْراً راهرو در رنج تن گنج روان یابد و در این بار گران بار گران.

الهى‏ آنکه عالم است عامل است این خفته صنعتگر است نه دانشور.

الهى‏ آنکه سرمایه دارد و از آن بهره نمى‏برد از گدا گرفتارتر و بیچاره‏تر است.

الهى‏ شکرت که در لباس دوستانت هستم، مرا در عداد دوستانت بدار.

الهى‏ در صورت انبیایم داشتى در سیرت آنانم هم بدار.

الهى‏ عاشق را ترک ما سواى معشوق عین فرض است که یک دل و دو معشوق کذب محض‏