دلیل معصوم نبودن حضرت ابوالفضل (ع) و حضرت زینب (س) چیست؟
در خصوص عصمت به چند نکته مهم باید توجه نمود:
یک -
عصمت، مرحلهی بالایی از کمال انسانی در تمامی شئون و فعلیت تمامی
استعدادهای انسان است و مرهون علم، صیانت نفس و اخلاص در بندگی و عمل صالح
میباشد.
دو –
عصمت نیز مانند هر کمال دیگری (علم، حکمت، رأفت، رحمت، بصیرت و ...)، همه
از اسمای الهی است و تجلی آن در مخلوقاتش، دارای مراتب متفاوت میباشد.
چنان چه حتی در مورد انبیای الهی نیز فرمود، برخی برتر از برخی دیگر
میباشند.
سه -
عصمت، مرحله بالای معرفت و شناخت، و مرحله بالای ایمان به آن معرفت و
شناخت است، که سبب میشود آدمی صاحب بصیرت شود، ظاهر بین نباشد، باطن هر
نیت، کار، عمل و هر چیزی را ببیند و در واقع از ناسوت (عالم ماده) گذشته و
با «ملکوت» مرتبط گردد.
یک مثال:
عقل،
علم، آگاهی، ایمان و بصیرت، نگهدارنده (عاصم) انسان از خطا و لغزش و گناه و
ضعفهای دیگر هستند. به عنوان مثال: شاید یک کودک نداند که اگر نزدیک به
آتش (ولو بسیار ضعیف، به حد شعله یک کبریت یا شمع گردد)، خطر او را تهدید
میکند و به خاطر همین جهلش به آن نزدیک شود، اما کسی که علم یافت و به آن
علم نیز ایمان و یقین پیدا کرد، خود را از آن نگه میدارد. این بازدارندگیِ
خود، در همین حد نیز مصداقی از عصمت است.
چهار –
از همین معنا و مثال معلوم میشود که "عصمت" در انسان صرفاً جبری نیست؛
یعنی چنین نیست که خداوند متعال کسی را معصوم قرار داده باشد و در خلقت او،
هیچ اختیار و امکانی برای خروج از عصمت نداشته باشد، بلکه بازدارندگی و
صیانت نفس خود به اختیار انجام میپذیرد.
پنج – عصمت
از سویی ایجاد مصونیت از ارتکاب به گناه است و از سویی دیگر کمالی است که
سبب بازدارندگی از هر گونه خطا، اشتباه، فراموشی و ... نیز میگردد.
شش –
عصمت از گناه، برای همگان ممکن است، چرا که خداوند متعال به همگان امر
فرمود که خود را از گناه و معصیت نگهدارید و بدیهی است که خداوند حکیم، به
چیزی که در امکان و قدرت انسان نیست امر نمیکند. پس هر کسی میتواند معصوم
از گناه باشد (البته به حد خود). [دقت کنیم که خیلی از کارها برای بنده و
شما گناه محسوب نمیگردد، اما برای اولیاءالله و در رأس آنها پیامبر اکرم و
اهل بیت صلوات الله علیهم اجمعین، گناه محسوب میگردد].
هفت – اما عصمت کامل از هر گونه خطا، اشتباه یا فراموشی، برای همگان ممکن نیست.
الف – پیامبر
اکرم و اهل بیت صلوات الله علیه و آله، انسان کامل هستند، یعنی حد اعلای
ممکن برای رشد و تعالی برای یک انسان، در آنها محقق شده و تجلی یافته است.
از این رو آنان به معنای اتمّ و کامل «معصوم» از هر گونه گناه، خطا، اشتباه
و فراموشی میباشند؛ لذا (به تعلیم وحی و آموزههای خودشان که معدن وحی و
مخزن علم لایزال الهی میباشند) ایشان را "معصوم" (بدین معنا) نامیده و به
غیر از آن چهارده نفر، هیچ کس دیگری را معصوم نمیدانیم.
ب –
وقتی گفته میشود «امکان خطا، اشتباه و فراموشی»، معنایش این نیست که
حتماً به این امور مبتلا و دچار میشوند، بلکه یعنی «امکانش» قابل نفی
نیست، منتهی در انبیای الهی (با شدت و ضعف مرتبهای که نسبت به یک دیگر در
علم و عصمت دارند) و هم چنین چهارده معصوم علیهمالسلام، این "امکان" نفی
میشود.
حضرت زینب کبری علیهاالسلام:
*-
حضرت زینب علیهاالسلام، تنها دختری در این عالم است که هم پدرش معصوم است و
هم مادرش؛ مانند حضرات امام حسن و امام حسین علیهماالسلام که تنها فرزندان
پسر دو معصوم هستند. حتی حضرات امیرالمؤمنین و فاطمه زهراء و دیگر امامان
علیهم السلام نیز از این ویژگی برخودار نبودهاند.
*-
حضرت زینب علیهاالسلام، محرم اسرار و از بزرگترین یاوران و حامیان شش
معصوم (حضرات امیرالمؤمنین، فاطمه زهراء، امام حسن، امام حسین، امام سجاد و
امام باقر علیهم السلام) بودند؛ آیا شخصی که از علوم، فضایل، ایمان و
مراتب بالای کمال انسانی برخوردار نباشد و احیاناً مرتکب گناه (حتی صغیره)
شده باشد، میتواند در به چنین رتبه و توفیقی نایل آید؟
*- حضرت زینب کبرا علیهاالسلام، از علم لدنی برخوردار بودند، چنان چه امام معصوم، حضرت سجاد علیهالسلام میفرماید: «انت بحمداللّه عالِمَةٌ غَیر مُعلّمةٍ و فَهِمَةٌ غَیر مُفَهِمّةٍ»، یعنی: الحمد لله، شما عالمِ بدون معلم هستید و فهیمی هستید که کسی آن معارف و مفاهیم و حقایق عالم هستی را به شما تفهیم نکرده است.
حضرت ابوالفضل العباس علیهالسلام:
*- ایشان در مقامی از علم و فضیلت قرار داشتند که به «پدر فضل» ملقب و مشهور گردیدند.
*- ایشان
در مقامی قرار داشتند که امام سجاد علیهالسلام در حق ایشان فرمودند:
«خداوند رحمت کند عمویم عباس بن علی علیه اسلام را، که به تحقیق ایثار و
جانبازی کرد و جنگِ نمایانی نمود و خود را فدای برادرش ساخت، تا اینکه
دستانش قطع شد و خداوند در مقابل، بسان عمویش جعفر طیار، دو بال به او
عنایت کرد تا با آنها با ملائکه در بهشت پرواز نماید. و همانا عباس علیه
السلام نزد خداوند تبارک و تعالی منزلتی دارد که جمیع شهدا در روز قیامت بر
او غبطه خورند و تمنّای مقامش را نمایند» (خصال شیخ صدوق ، جلد 1 صفحه 35)
*- ایشان در مقامی از بصیرت بودند که امام صادق علیهالسلام فرمودند: «کانَ عَمُّنا العَبَّاسُ (ع) نافِذَ البَصیرَة؛ عموی ما عباس (ع) بینشی ژرف داشته است» (اعیان الشیعه، ج 7، ص 430)
*- ایشان در مقامی از علم و ایمان و بصیرت بودند که امام صادق علیهالسلام، هنگام زیارت قبر ایشان شهادت دادند: «اَشْهَدُ اَنَّکَ لَمْ تَهِنْ و لَمْ تَنْکُلْ و اَنَّکَ مَضَیْتَ علی بصیره مِنْ اَمرِک؛ گواهی میدهم که تو لحظهای از خود سستی نشان ندادی و برنگشتی، بلکه مَشی تو بر ایمان و بصیرت در دین رقم خورده بود».
*-
ایشان در مقامی از ولایتپذیری، معرفت، اطاعت و تبعیت از امام و شهادت
قرار گرفتند که امام صادق علیهالسلام فرمودند: «پس خداوند برترین و
بیشترین و وافرترین و کامل ترین پاداش کسی را از میان آنان (مجاهدین و
شهدای حق) که به پیمانشان وفا نمودند، دعوت او را پذیرفتند و از ولی امر
خود طاعت کردند، به تو ارزانی فرماید.» (کامل الزّیارت ابن قولویه صفحه
257)»
*- ایشان که علمدار
امام زمانشان بودند، در میان شهدای والا مقام کربلا (از خاندان و یاران)،
تنها کسی بودند که وقتی به شهادت رسیدند، امام حسین علیه السلام فرمودند: «الْآنَ انْکَسَرَ ظَهْرِی وَ قَلَّتْ حِیلَتِی واضَیعَتا بَعدِکَ یااَخی» یعنی: اکنون کمرم شکست و چارهام اندک شد، وامصیبتا بعد از تو، ای برادر!
نتیجه:
پس
هیچ تردیدی نمیماند که آن دو بزرگوار، در مرتبه بسیار بالایی از علم،
حلم، بصیرت، تعقل، فضل، ایمان، عمل و سایر کمالات انسانی قرار داشتند و
بالتبع معصوم از گناه بودند، اما مرتبه کمالی و عصمت آنها (و هیچ کس
دیگری)، در حد چهارده معصوم علیهم السلام نبوده و نمیباشد.
منبع:aviny.com
- ۹۳/۱۰/۲۰