ماجرای روزه گرفتن پدر و مادری برای شفای فرزندانشان
۲۵ ذی‌الحجه یادآور روزی است که حضرت علی(ع) وفاطمه (س) برای بهبود بیماری حسنین سه روز، روزه گرفتندو ازقضا هر سه افطاری آن را به نیازمندان بخشیدند دراین روز سوره'هل اُتی' درشأن اهل بیت عصمت وطهارت نازل شد.
ماجرای
این روز بسیار مهم که سراسر آن، درس و پیام برای مسلمین است از این قرار
بود که امام حسن مجتبی و امام حسین (علیهم السلام) در ایام کودکی بیمار
شدند و پیامبر اکرم(ص) به همراه برخی از صحابه از آنان عیادت نمودند. آن
گاه پیامبر(ص) به حضرت علی(ع) فرمودند: اگر برای بهبودی آنان نذری نمایی،
امید است خداوند سبحان زودتر شفا عنایت کند.
حضرت علی (ع) گفتند: ای
رسول خدا! برای شفای آن دو نذر می‌کنم که سه روز، روزه شکر به جای آورم.
حضرت فاطمه زهرا(س) و خدمتکارشان فضه نیز به مانند ایشان نذر کردند. چند
روزی نگذشت که دو ریحانه رسول خدا(ص) شفا یافتند و حضرت علی (ع)و همسرشان
فاطمه زهرا (س) قصد کردند که به نذرشان وفا کرده و سه روز روزه شکر بگیرند.
در
آن زمان وضع مادی اکثر مسلمانان، به ویژه خانواده حضرت علی (ع)بسیار پایین
بود و به سختی می‌گذشت. بدین لحاظ آن حضرت ناچار شد، از شمعون بن حاریای
یهودی، مقداری جو قرض کند و آن را پس از آسیاب کردن، برای پخت نان استفاده
کند و یا به روایتی دیگر، برای شمعون یهودی مقداری پشم ریسید و اجرت آن را،
سه من جو دریافت کرد.
فاطمه زهرا(س) آن جو را آسیاب و به سه بخش تقسیم
کردند و هر بخشی را برای افطاری یک روز جدا کردند و سپس آن‌ها را در سه روز
متوالی نان پختند.
بخشش سه افطاری به نیازمندان در سخت‌ترین شرایط
آن
بزرگواران از روز بیست و پنجم ذی حجه شروع به روزه گرفتن و ادا نمودن نذر
خویش کردند. حضرت علی (ع)در روز اول، نماز مغرب را با پیامبر (ص)به جا آورد
و سپس برای صرف افطار به خانه رفت.
ولی همین که در سر سفره نشست،
مستمند و بیچاره‌ای از راه رسید و از آنان غذا طلبید. حضرت علی (ع)فرمودند
که سهمیه وی را به آن فقیر دهند. فاطمه زهرا(س)، فضه و امام حسن (ع)و امام
حسین (ع)نیز به پیروی آن حضرت سهمیه اندک خود را به فقیر داده و خودشان با
آب افطار نمودند و روز بعد را با همین وضع روزه گرفتند.
فاطمه زهرا
(س)در روز دوم، بخش دیگر آرد را نان پختند و منتظر افطار ماندند که او و
همسر و فرزندانش با آن نان افطار کنند. ولی در این شب نیز یتیمی از راه
رسید و درخواست غذا نمود. جملگی سهمیه خود را به یتیم داده و خود با آب
افطار کردند و روز سوم را با همان وضع روزه گرفتند.
در روز سوم نیز
فاطمه زهرا (س)باقی مانده آرد را نان پخت و در سر سفره گذاشت، تا هنگام
افطار، همگی از آن تناول کنند، اما در این شب نیز محتاج دیگری فرارسید. وی
اسیر بی بضاعت و گرسنه‌ای بود که از فرط گرسنگی و دربدری، به خانه امام علی
(ع) پناه آورد. در این شب نیز اهل خانه، غذای خود را به اسیر بخشیدند و
تنها با آب افطار کردند.
نزول آیات شریفه سوره "هل اتی" در شان اهل‌بیت(ع)
روز
چهارم، حضرت علی (ع)دست فرزندانش حسن و حسین علیهماالسلام را گرفتند و نزد
رسول خدا (ص)رفتند، در حالی که فرزندانش از شدت گرسنگی می‌لرزیدند. پیامبر
(ص)از وضعیت آنان پرسید و حضرت علی (ع)ماجرا را برای آن حضرت تعریف کردند.
پیامبر
(ص)آن دو را در آغوش گرفت و به نزد دختر خود، فاطمه (س) آمد و دید وی در
محراب عبادتش نشسته و به عبادت مشغول است، ولی چهره مبارکش از گرسنگی زرد و
چشمانش گود شده است و کلاً بی حال است. پیامبر (ص) از دیدن آنان بسیار
متأثر و غمگین شد و دست بندگی به سوی پروردگارش بلند کرد و گفت: " و
اغوثاه، یا الله اهل بیت محمد یموتون جوعاً" یعنی: ای داد، ای خدا! اهل بیت
محمد از گرسنگی می‌میرند.
رضایت الهی مزد فداکاری علی(ع) و اهل‌بیتش
در
همین هنگام جبرئیل امین فرود آمد و عرض کرد: ای رسول خدا (ص) آن چه خداوند
متعال درباره اهل بیت تو عنایت کرده است، بنگر. فرمود: چه چیزی را بنگرم!
جبرئیل
امین این سوره را که در شأن فداکاری حضرت (ع)و همسرش فاطمه زهرا (س)و
فرزندانش حسن و حسین علیهماالسلام نازل شد، بر آن حضرت قرائت کرد: «هَل
اَتی عَلَی الاِنسانِ حینٌ مِنَ الدَّهرِ... اِنَّما نُطعِمُکُم لِوَجهِ
اللهِ لانُریدُ مِنکُم جَزائاً وَ لاشَکوراً...».(1)
بنا به روایتی در آن روز برای اهل بیت فداکار پیامبر (ص)غذایی از آسمان فرود آمد و آن را تا هفت روز تناول کردند.(2)
بدین گونه، خداوند سبحان از ایثار و خودگذشتگی حضرت علی (ع)و خانواده بی نظیرش تقدیر کرد و قلب پیامبر (ص)را تسلی بخشید.
پی نوشت و منابع:
1.سوره انسان، که به سوره "دهر" نیز مشهور است.
2. مسارالشیعه شیخ مفید، ص 23؛ الاقبال بالاعمال الحسننة سید بن طاووس، ج 2، ص 374.
منبع : ایسنا
