دلم تاب این اندوه را نمی آورد.
يكشنبه, ۴ خرداد ۱۳۹۳، ۰۹:۲۹ ب.ظ
یا باب الحوائج!
هنوز قصیده کوهپایه های روح انگیز و دامنه های فَرَح ریز
از طبیعتِ ترتیلگونه اشکهات میتراود.
«اللهم صَلِّ علی المُعَذَّبِ فی قَعْرِ السُّجون و ظُلَمِ
الْمَطامیرِ ذی السّاقِ الْمَرضُوضِ بِحِلَقِ القُیُود؛
خدایا! درود بفرست بر شکنجه شده در قعر زندانها
و تاریکی چاهها؛ همو که ساق پای نازنینش بر
اثر حلقههایِ زنجیر کوبیده شده بود».
- ۹۳/۰۳/۰۴