داستان خداشناس

آهنگری بود که پس از گذران جوانی پر شر و شور،تصمیم گرفت روحش را وقف خدا کند. 

سالها با علاقه کار کرد، اما با تمام پرهیزگاری، در زندگیش چیزی درست به نظر نمی آمد،

حتی مشکلاتش مدام بیشتر می شد!

روزی دوستی به دیدنش آمده بود پس از اطلاع از وضعیت دشوارش به او گفت:

“واقعا عجیب است! درست بعد از اینکه تصمیم گرفتی مرد خدا ترسی بشوی، زندگیت بدتر 

شده. نمی خواهم ایمانت را تضعیف کنم اما با وجود تمام تلاشهایت در مسیر روحانی، هیچ

چیز بهتر نشده!

آهنگر بلافاصله پاسخ نداد. او هم بارها همین فکر را کرده بودو نمی فهمید چه بر سر

زندگیش آمده است!

اما نمی خواست سؤال دوستش را بدون پاسخ بگذارد، کمی فکر کرد و ناگهان پاسخی را که

می خواست یافت.

این پاسخ آهنگر بود:

در این کارگاه، فولاد خام برایم می آورند که باید از آن شمشیر بسازم. میدانی چه طور این 

کار را میکنم؟ اول فولاد را به اندازه جهنم حرارت میدهم تا سرخ شود. بعد با بی رحمی، 

سنگین ترین پتک را بر میدارم و پشت سر هم به آن ضربه میزنم تا اینکه فولاد شکلی را 

بگیرد که میخواهم. بعد آن را در ظرف آب سرد فرو میکنم، بطوریکه تمام این کارگاه را بخار 

فرا می گیرد. فولاد به خاطر این تغییر ناگهانی دما، ناله میکند و رنج می برد. یک بار کافی

نیست، باید این کار را آن قدر تکرار کنم تا به شمشیر مورد نظرم دست بیابم…

آهنگر لحظه ای سکوت کرد. سپس ادامه داد:

گاهی فولاد نمی تواند تاب این عملیات را بیاورد. حرارت، ضربات پتک و آب سرد باعث ترک 

خوردنش میشود. میدانم که از این فولاد هرگز شمشیر مناسبی در نخواهد آمد لذا آن را کنار

می گذارم.

آهنگر باز مکث کرد و بعد ادامه داد:

می دانم که خدا دارد مرا در آتش رنج فرو می برد. ضربات پتکی را که بر زندگی من وارد 

کرده پذیرفته ام و گاهی به شدت احساس سرما میکنم، انگار فولادی باشم که از آب دیده 

شدن رنج می برد. اما تنها چیزی که می خواهم این است:

خدای من، از کارت دست نکش، تا شکلی که تو میخواهی، به خود بگیرم…

با هر روشی که می پسندی، ادامه بده،هر مدت که لازم است، ادامه بده…اما هرگز مرا به

میان فولادهای بی فایده پرتاب نکن!

خدایا؛

«دوستت دارم»  ساده ترین و کمترین جمله ایست که میتوانم در

برابرت بگویم، اما کاری کن که همین جملۀ ساده وکوتاه از عمق وجودم 

باشد و بر دلت بنشیند.

الهی؛

بنده ای هستم خطاکار و لبریز از گناه، اما دلخوشم به خدایی خطابخش و 

لبریز از رحمانیت و رحیمیت.

خدای غریب نواز؛

دلِ غریب و شیطان نوازم به بخشودگی و مهربانیت خوش است.

محبوبِ من؛

خودت میدانی و باور داری آنچه را که باور ندارم 

و آن عشقم به توست و تنها تو

حس زیبائیست گفتن «خدای من»

احساس میکنم با گفتن این دو کلمه هستی از آنِ من است،

پس بگذار بگویم؛ 

خدای من، محبوب من، هستیِ من، بگذار این منِ حقیر و عاشقِ اسیر 

فدایت گردد.

«خدای من دوستت دارم»