معناى تقیه در کتاب و سنت
معناى تقیه در کتاب و سنت
تقیّه آن است که انسان، عقیده دینى خود را در برابر مخالفان متعصّب و سرسخت که ممکن است خطرى براى او بیافرینند، کتمان کند.
به عنوان مثال مسلمان موحّدى در چنگال گروهى بت پرست لجوج، گرفتار شده که اگر اظهار توحید و اسلام کند، خون او را مى ریزند یا صدمه مهمّ جانى، مالى و عِرضى به او مى رسانند، او عقیده باطنى خود را مکتوم مى دارد تا از گزند آنها در امان بماند.
یا یک مسلمان شیعى در بیابانى گرفتار یک فرد وهّابى تندرو مى شود که ریختن خون مسلمان شیعه را مباح مى داند، در این حالت براى حفظ جان و مال و ناموس خود، عقیده خود را از او مکتوم مى دارد.
هر عاقلى تصدیق مى کند که این کار کاملا منطقى است و عقل بر آن حاکم است، چرا که نباید جان خود را فداى تعصّب متعصّبان کرد.
تقیّه در واقع یک سپر دفاعى است و به همین جهت در روایات ما به عنوان « تُرس المُؤمن» یعنى « سپر افراد با ایمان» معرّفى شده است.
هیچ عقلى اجازه نمى دهد که انسان عقیده باطنى خود را در برابر افراد خطرناک و غیرمنطقى اظهار کند و جان یا مال یا ناموس خود را به خطر بیندازد، چرا که هدر دادن نیروها و امکانات بدون فایده عاقلانه نیست.
«تقیّه» شبیه روشى است که همه سربازان در میدان جنگ به کار مى گیرند، خود را در لابه لاى درختان، تونل ها، خاکریزها مخفى مى کنند، لباس خود را به رنگ شاخه هاى درختان انتخاب مى نمایند، تا بى جهت خون خود را هدر ندهند.
تمام عقلاى دنیا براى حفظ جان خود در برابر دشمنان سرسخت، از روش تقیّه استفاده مى کنند، و هرگز کسى را بر استفاده کردن از این روش، سرزنش نخواهند کرد. در تمام دنیا نمى توانید کسى را پیدا کنید که تقیّه را با شرایطش نپذیرفته باشد.(1)
1-شیعه پاسخ میگوید ص 33.
