در عصر پیامبر اسلام (ص)، در میان مشرکان، دو نفر با هم دوست بودند، نام این دو نفر عقبه و آُبی بود.
عقبه آدم سخی و بلندنظر بود. هر زمان از مسافرت برمیگشت، سفره مفصلی ترتیب میداد و دوستان و بستگان را به میهمانی دعوت میکرد و در عین آنکه در صف مشرکان بود، دوست میداشت که پیامبر اسلام را نیز مهمان خود کند.
در مراجعت یکی از مسافرتها، سفره گستردهای را ترتیب داد و جمعی از جمله پیامبر (ص) را دعوت کرد.
1. فاطمةُ الزَّهراءُ(س): هر که عبادت ناب و خالصانه خود را به درگاه خدا فرا برد، خداوند عزّ و جلّ بهترین کارى را که به صلاح اوست برایش فرو فرستد. 2. فاطمةُ الزَّهراءُ(س): خداوند صله ارحام را جهت فـزونـى تعداد افراد مقرّر داشت. 3. فاطمةُ الزَّهراءُ(س): خداوند نماز را به منظور دور کردن(انسان) از کِبر واجب فرمود. |
![]() |
|||||||
|
سورههای گروهی:
* سورههایی که با حروف مقطعه «حم» آغاز شدهاند (مۆمن، فصلت، زخرف، شوری، احقاف، دخان و جاثیه) را حوامیم نامیدهاند.
* سورههای حمد، انعام، کهف، سبأ و فاطر را حامدات میگویند.
* سورههای فتح، سجده، حشر، طلاق، ن و القلم، حجرات، تبارک، تغابن، منافقون، جمعه، صف، جن، نوح، مجادله، ممتحنه و تحریم را ممتحنات میگویند.
* سورههای اسراء، حدید، حشر، صف، جمعه، تغابن و اعلی، به مسبّحات معروفند.
* سورههایی که دارای سجدهی واجب هستند، عزائم میگویند. (فصلت، نجم، علق، سجده)
* سورههای اسرا، کهف، مریم، طه و انبیا را عتاق نامیدهاند.
* به سورههای شعراء، نمل و قصص، طواسین میگویند.
1- اهمیت دادن به نماز، مخصوصاً نماز اول وقت.
2- راضی بودن پدر و مادر از انسان و دعای آنان.
3- صدقه دادن.
4- دعا کردن پشت سر برادران دینی.
5- گناه نکردن و توبه از گناهان گذشته.
معناى تقیه در کتاب و سنت
تقیّه آن است که انسان، عقیده دینى خود را در برابر مخالفان متعصّب و سرسخت که ممکن است خطرى براى او بیافرینند، کتمان کند.
به عنوان مثال مسلمان موحّدى در چنگال گروهى بت پرست لجوج، گرفتار شده که اگر اظهار توحید و اسلام کند، خون او را مى ریزند یا صدمه مهمّ جانى، مالى و عِرضى به او مى رسانند، او عقیده باطنى خود را مکتوم مى دارد تا از گزند آنها در امان بماند.