داستان اصحاب سَبت‏

داستان اصحاب سَبت‏

و از آن ها در باره ی سرگذشت شهرى که در ساحل دریا بود سوال کن، و به خاطر بیاور هنگامى را که آن ها در روز شنبه تجاوز از قانون خدا مى‏کردند، همان هنگام که ماهی ها روز شنبه -  روز تعطیل و استراحت - آشکار مى‏شدند، امّا در غیر روز شنبه به سراغ آن ها نمى‏آمدند، این گونه آن ها را به چیزى آزمایش کردیم که در برابر آن نافرمانى مى‏نمودند.(1)

بنى اسرائیل موظّف بودند که در ایام هفته، یک روز را به عبادت خدا بپردازند. در آن روز از مشاغل مربوط به دنیا پرهیز نمایند و کسب و بازار را تعطیل کنند. به درخواست بنى اسرائیل، روز شنبه به این منظور اختصاص یافت. در همین روز بود که موسى بن عمران(ع) در اجتماع آنان حاضر می ‏شد و به موعظه و هدایت آن ها می ‏پرداخت. این روز، به تدریج به عنوان روز مقدّسى نزد بنى اسرائیل به شمار آمد. همه براى آن، ارزش و احترامی  قایل بودند.

این وضع ادامه داشت تا این که روزگار پیامبرى حضرت داود(ع) فرا رسید. در آن زمان، گروهى از بنى اسرائیل که در قریه «ایله» در ساحل دریا سکونت داشتند، سنّت دیرینه نیاکانشان که حاصل آموزه‏هاى حضرت موسى(ع) بود، زیر پا گذاردند و احترام روز شنبه را از بین بردند. با نیرنگ و نقشه مرموزى، در آن روز به صید ماهى پرداختند. بدین معنا که چون در روز شنبه، صید ماهى ممنوع بود و از طرفى هم در این روز، بر خلاف روزهاى دیگر، ماهى‏ها به سطح دریا می ‏آمدند، طرحى ریختند که نهرهایى از دریا جدا کنند. به گونه‏اى که ماهى‏ها در آن به گردش می ‏پرداختند و شبانگاه، جلوى آن را می ‏بستند و ماهى‏ها در آن حبس می ‏شدند. آن گاه روز یکشنبه، همه را یک جا صید می ‏کردند.

عاقل هاى قوم، آن ها را نصیحت کردند، تا از مخالفت خدا با این کار دست بردارند. ولى هیچ نتیجه‏اى نداد. البته مؤمنان بنى اسرائیل، هیچ گاه از امر به معروف و نهى از منکر دست برنداشتند. هر آن ها، توجّهى به این نصایح نداشتند و این کار را موفقیّت بزرگى براى خود تلقى می ‏کردند.

آن ها که به مخالفت خویش با امر خداوند تداوم بخشیدند، خداوند نیز عذاب را متوجّه آنان نمود. آن ها را به صورت حیواناتى مسخ کرد. بعد از سه شبانه روز، با عذابى مجدّد، آنان را هلاک کرد. در این میان فقط کسانى که نهى از منکر می ‏کردند، از عذاب خدا مصون ماندند.