الهى ! بحق خودت حضورم ده و از جمال آفتاب آفرینت نورم ده. الهى ! راز دل را نهفتن دشوار است و گفتن دشوارتر. الهى ! یا من یعفو عن الکثیر و یعطى الکثیر بالقلیل از زحمت کثرتم وارهان و رحمت وحدتم ده. الهى ! سالیانى مىپنداشتم که ما حافظ دین توایم استغفرک اللهم در این لیلة الرغائب هزار و سیصد و نود فهمیدم که دین تو حافظ ما است احمدک اللهم. الهى ! چگونه خاموش باشم که دل در جوش و خروش است و چگونه سخن گویم که خرد مدهوش و بیهوش است. الهى ! ما همه بیچاره ایم و تنها تو چاره اى و ما همه هیچکاره ایم و تنها تو کاره اى. الهى ! از پاى تا فرقم در نور تو غرقم یا نور السموات و الارض انعمت فزد. الهى ! شان این کلمه کوچک که به این علو و عظمت است پس یا على یا عظیم شان متکلم اینهمه کلمات شگفت لا تتناهى چون خواهد بود. الهى ! واى بر من اگر دانشم رهزنم شود و کتابم حجابم. الهى ! چون تو حاضرى چه جویم و چون تو ناظرى چه گویم. الهى ! چگونه گویم نشناختمت که شناختمت و چگونه گویم شناختمت که نشناختمت... هی دل چگونه کالای است که شکسته آن را خریداری و فرموده ای پیش دل شکسته ام. الهی عاقبت چه خواهد شد و با ابد چه بایدکرد الهی همه از تو دوا خواهند حسن از تو درد خواهد. الهی اگر تقسیم شود به من بیشتر از این که دادی نمی رسد فلک الحمد. الهی ما را یارای دیدن خورشید نیست،دم از دیدن خورشید آفرین چون زنیم. الهی همه گویند بده حسن گوید بگیر. الهی از نماز و روزه ام توبه کردم به حق اهل نماز و روزه ات توبه این نا اهل را بپذیر. الهی به فضلت سینه بی کینه ام دادی بجودت شرح صدرم عطا بفرما. الهی اگر چه درویشم ولی داراتر از من کیست که تو دارائی منی. الهی دندان دادی نان دادی، جان دادی جانان بده.
الهی در سر خمار تو دارم و در دل اسرار تو دارم و بر زبان اشعار تو الهی اگر گویم ستایش و ثنای تو گویم و اگر جویم رضای تو جویم الهی اگر طاعت بسی ندارم اندر دو جهان جز تو کسی ندارم .
الهی در سر خمار تو دارم و در دل اسرار تو دارم و بر زبان اشعار تو الهی اگر گویم ستایش و ثنای تو گویم و اگر جویم رضای تو جویم الهی اگر طاعت بسی ندارم اندر دو جهان جز تو کسی ندارم . الهی ظاهری داریم بس شوریده و باطنی داریم بخواب غفلت آلوده و دیده ای پر آب گاهی در آتش می سوزیم و گاهی در آب دیده غرق .
از پیامبر اکرم صلی اللّه علیه و آله نقل شده که
ایشان فرمـــــودند: آغـاز کـننده ســلام از تکــــــبّر مُــــــبرّى
اســت. منبع حـــــدیث: میزان الحکمـه، جلد چهــارم، صفحه ۵۳۶
