معناى تقیه در کتاب و سنت
تقیّه آن است که انسان، عقیده دینى خود را در برابر مخالفان متعصّب و سرسخت که ممکن است خطرى براى او بیافرینند، کتمان کند.
به عنوان مثال مسلمان موحّدى در چنگال گروهى بت پرست لجوج، گرفتار شده که اگر اظهار توحید و اسلام کند، خون او را مى ریزند یا صدمه مهمّ جانى، مالى و عِرضى به او مى رسانند، او عقیده باطنى خود را مکتوم مى دارد تا از گزند آنها در امان بماند.