ای کرمت در ازل اول عطا

ای کرمت در ازل اول عطا

 

 

لطف الهی به الهی زار

نیز امید است دهد وصل یار

 

عشق مرا سوی نگار آورد

سوی بهشت رخ یار آورد

 

یک نظر آن دلبر مهوش کند

عاقبت کار مرا خوش کند

 

از می آن ساقی شیرین لبم

مست کند صبح نماید شبم

 

درگذرد ازگنهم لطف دوست

لطف، چنین پرگنهی را نکوست

 

کس نه طلب کار ز لطف دوست

لطف،‌ چنین پرگنهی را نکوست

 

کس نه طلب کار ز لطف تو بود

لیک ترا بر همه لطف است وجود

 

ای کرمت در ازل اول عطا

زان کرم آمرز زما هر خطا

 

محو کن ای دوست گناه مرا

صبح کن این شام سیاه مرا

 

شاد کن از عشق،‌دل زار من

تا نگرد دیده رخ یار من

 

بر من رسوای ذلیل و زبون

گمشده و کشتة این نفس دون

 

رحمتی ای ساتر و غفّار من

درگذر از زشتی کردار من

 

هست شفیع من زار تباه

لطف تو و مهر رسول اله

 

گر نبود عشق تو سودای من

وای من و وای من و وای من

 

مهر «علی» بر دلم افزون نما

شاد، به یادت، من دل‌خون نما

 

شاد، به یادت، من دل‌خون نما

وان دل پرمهر و رخ ماهشان

 

سینه‌ام افروز به نور یقین

با همه اخیار کنم همنشین

 

زنگ مرا از دل من پاک کن

جلوه در آیینة ادراک کن

 

در دو جهان یاد توام یار بس

روی توام جنّت و گلزار بس

 

بر ورقم کش خط غفران خویش

بر ورقم کش خط غفران خویش